ଜୀବନ ବଡ଼ ଅଜବ ନା
ଏଇଠି ସ୍ୱର୍ଗ ପୁଣି କେବେ ନର୍କ
ହେଲେ ଖୁସି କେଉଁଠି
ଖୁସି କେବେ ଭଙ୍ଗା କୁଡ଼ିଆରେ
ଚାଳ ଛପର ଫାଂକରୁ ପୁନେଇ ଚାନ୍ଦକୁ
ଅଵଲୋକନ କରିବାରେ ।
ଖୁସି ମା ତାଳ ବରାର ଜାଲି ଚଟୁକୁ
ଅପେକ୍ଷା ମୁଁ ଆଗ ଖାଇବି
ପୁଣି ସେଇ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ
ତେନ୍ତୁଳି ଖଟା ଖାଇ
ବୁଢା ବାଡିରୁ ପୁଜିଳି ଚୋରେଇବା
କେବେ ପାଞ୍ଚ ଟଙ୍କା ମିଳିଲେ
ଅନେକ କିଛି ଖାଇବି
ଯେମିତି ଘର ସାମ୍ନା ଦୋକାନରୁ
ଚଟ ପଟି …
ଢେର ଖୁସି ମିଳେ
ଅକ୍ଲାନ୍ତ ଶ୍ରମ ପରେ ଦୈନିକ ମିଳୁଥିବା
ଖୁଚୁରାକୁ ଡିବିରି ବତୀର ଆଲୁଅରେ
ବାପା ଯେବେ ଗଣନ୍ତି ଏକ ଦୁଇ ..
ଗୋଟିଏ ନଡ଼ା ଛପର ତଳେ ଥିଲା ସବୁ
ଆମର ରୋଷେଇ ଘର
ସେଥିରେ ପୁଣି ଶୋଇବା ଘର
ସେଥିରେ ପୁଣି ପଢା ଘର
କେଉଁ ଅପାର୍ଟମେଣ୍ଟ ଠୁ କମ ନୁହେଁ ।
ଖୁସି ବି ସେଥିରେ ଅଛି ଯେମିତି
ମା ସାର୍ଟ ର ସବୁ ଧଳା ବୋତାମ
ବଦଳେ ଯେତେବେଳେ ପୁରୁଣା ନାଲି ନେଳି
ବୋତାମ ଟିଏ ନିଜ ହାତରେ ଲଗାଏ ।
କହେ ଏଥର ରଜକୁ ନୂଆ ଡ୍ରେସ ଆଣି ଦବ
ବାପାଙ୍କ ସହ ଖାଇଲା ବେଳେ
ସବୁବେଳେ ମା କହେ
ଆଉ ଟିକେ ଦେବି
ଦେଇ ଦେଇ ସରିଯାଏ ସିନା
ନିଜେ ପାଣି ପିଇ ଖୁସିରେ ସୋଇଯାଏ
ଆଉ ଭାବୁ ଥାଏ ଆଜି
ମୋ ପୁଅ ପେଟେ ଖାଇଛି ।
ଖୁସି ତ ସେଇଠି ଯେବେ
ଯେବେ ମା କୁହେ ମୋ ପୁଅ ସୁନା ପୁଅ
କାହା ଠାରୁ ବି କମ ନୁହେଁ
ଏବେ ଲାଗୁଛି ଖୁସି ଚକାଚକ୍ୟ ବିଳାସ
ଅଟାଳିକା ରେ ନାହିଁ ଯାହା ଥିଲା
ମୋ ଛପର ଘରେ
ଯାହା ଏ ଟଙ୍କାର ପାହାଡ଼ରେ ନାହିଁ
ତାହା ଥିଲା ମୋ ଘର
ଅଗଣାରେ .…ସେ ହେଉଛି
ଅମୂଲ୍ୟ ଖୁସି ।
✍️ଅଜିତ କୁମାର୍ ଦାସ