ମୋ ମା’

ସବୁଠୁ ମଧୁର ଲାଗେ ମୋତେ ମୋର ମାଆ
ସେ ଯେବେ ଡାକଇ ବାବୁ ଧନ ମୋ’ର ଆ’ ।
ଯେବେ ମୁଁ ଜନମ ନେଲି ତାହାରି କୋଳରେ
ସେ ଆନନ୍ଦେ ହସୁଥାଏ ଅତି ସ୍ନେହ ଭରେ ।

ପଡି ଉଠି ହାତ ଧରି ଶିଖିଲି ମୁଁ ଚାଲି
ଖେଳିଥିଲି ତା’ସାଥେ ମୁଁ କେତେ ଧୂଳି ବାଲି ।
ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ବେଳେ ମୋ’ର ପାଶେ ରହିଥାଏ
ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା ହେଲେ କେତେ କାନ୍ଦୁଥାଏ ।

ନିଜେ ନ’ଖାଇ ଖାଦ୍ୟ ମୋ’ତେ ଖୋଇ ଦିଏ
ଫେରିବା ବାଟକୁ ମୋ’ର ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ।
ମାଆ କୋଳ ମୋ’ର ପରା ସରଗ ଅଟଇ
ତା’ ପାଖରେ ଥିଲେ ମୁହିଁ ଜଗତ ଜିତଇ ।

ଅମାନିଆ ମନ ଯେବେ ବାଟ ଭୁଲିଯାଏ
ବୁଝାଇ ସୁଝାଇ ସି’ଏ କାହାଣୀ ଶୁଣାଏ ।
ଖାଇବା ପଢିବା ଆ’ଉ ଶୋଇବା ବେଳରେ
ଆଦରେ ଖୋଇ ପଢାଏ ଯତ୍ନ ସହକାରେ ।

ଗାଳିମାଡ଼ ଦେଲେ ଲୁଚି ଲୁଚି କାନ୍ଦୁଥାଏ
ପିତା ମାତା ଗର୍ବ ତୁହି ବୋଲି ବୋଲୁଥାଏ ।

ମାଆ ଠାରୁ ବଳି କେହି ଜଗତରେ ନାହିଁ
ତା’ ଲାଗି ଆଜି ମୁଁ ସାରା ଦୁନିଆ ଦେଖଇ ।
ବାପା ମାଆ ଯଶ ନିଶ୍ଚେ ବଜାୟ ରଖିବି
ମାତା ପିତା ସ୍ୱପ୍ନକୁ ମୁଁ ସାକାର କରିବି ।

✍️ ଅନୁପମ ଦେବାଶିଷ ମିଶ୍ର